ARTISTS IN ISOLATION
By Sofia Delicari Ortiz
Art is a universal truth that breaks boundaries and builds bridges. It is an intimate form of self-expression with the ability to inspire countless numbers of people, whether it be in a visual, performing, or literary form; art is the embodiment of the artist’s mind and soul. Audiences interpret these works using their own opinions based on personal experiences and tastes. Specified within the art world, there are always pieces in different forms of media (such as music, movies, paintings, etc) that influence an individual on a deeper basis. This ability to speak to hundreds using a personal medium has been a great casualty of the pandemic.
Growing up in New York City, I have always held an appreciation for the accessibility and abundance of art in places such as museums, concerts, and especially Broadway. Despite never really identifying as a Broadway “fanatic,” I have always admired the effort and energy that goes into cultivating and creating iconic shows which people from all over the world travel to see. Unfortunately, as COVID-19 has impacted the United States in the past year, and subsequently New York City, the artistic world has faced extreme financial difficulties due to the absence of live performances and exhibitions to provide funding. For a year, there have been few opportunities present for safe live performances.
Despite plans to reopen later this year, along with hopes of the vaccine combined with other safety precautions contributing towards the revival of the artistic world, the effects of COVID-19 have been extremely detrimental to artists overall. Without a backup plan or sound government funding, many have been deprived of financial support and assistance. Broadway’s actors, musicians, and technical workers have been out of jobs since the industry shut down on March 12th, 2020. Likewise, musicians are struggling due to most of their revenue coming from performances; streams are not a sufficient source of income for musicians either, considering Spotify and Apple Music pay about .03 cents per stream on a song.
As an aspiring artist, it pains me to see the hardships that many are facing during these stressful and difficult times. Art has the ability to heal, connect, and inspire. People use art for two different reasons: escapism and expression. On one end of the spectrum, it allows for people to relax and lose themselves within an abstract vision; illusions meant to distract from reality. On the other end, the raw truth portrayed through individualized interpretation creates a healthy outlet, impacting audiences beyond the fourth wall. If anything, it is more important now than ever to embrace artwork that has helped empower and inspire so many of us.
However, artists are innovators. Because of COVID-19, I have witnessed firsthand the ways in which artists can and have successfully adapted to a virtual world. While going to an arts school and majoring in drama, my peers and I have had to modify our personal routines to adjust to using Zoom for our classes and communication, which have led to difficulties on our ends. Despite this, we are determined to put in the effort to get the most out of what is available to us. Many performances are being filmed, live-streamed, or even fully held via Zoom or other virtual platforms. Concerts now go “live” on YouTube; artists find new methods of grabbing their audience and fans’ attention through using social media. Many are taking this time to further fuel their passions and ideas to create within their respective fields.
Despite the financial obstacles present for artists during the pandemic, I truly believe that once the pandemic has subsided, a new era of artistic culture will arise, utilizing the newfound advantages of the virtual world hand-in-hand with live performances. The art created will reflect the struggle, the determination, and the companionship during quarantine, pushing forth to survive during the pandemic. Artists who continue to pursue their passions, and overcome ways to help secure a form of financial stability for all artists, will be engraved within the books of history through their creations.
SERIAL KILLER OF SOULS
Sexual Abuse Allegations Taint National Theatre of Greece
By Sofia Delicari Ortiz
Warning: this piece contains descriptions of sexual assault.
Can we as a society continue to venerate artistic brilliance if its creator turns out to be a “serial killer of souls?” The issue of whether or not art can be separated from the artist has once again emerged as a result of the current MeToo movement in Greece. The former artistic director of the National Theatre of Greece, Dimitris Lignadis, was arrested on February 12, 2021, following multiple accusations of sexual misconduct, including sexual abuse of minors. Lignadis is a renowned actor and theatrical director and is nationally admired for his gift in directing Ancient Greek plays. His most recent production, The Persians by Aeschylus, was shown this past July at the ancient theater of Epidaurus and is, arguably, his greatest work. “Lignadis promised his audience that they could find the theatre’s beating heart in Epidaurus tonight. He was absolutely right,” wrote The Guardian after the performance was streamed live from the famous ancient stage.
In just a few months, Lignadis fell from artistic apotheosis to utter disgrace as several accusations arose against him, all following the same pattern: willful and calculated abuse of power to serve criminal ends. According to the accusations, Lignadis sought out young teens passionate about theater and gave false promises to nurture their careers, such as fake assurances of admission into prestigious acting schools and programs and the use of his abundant connections to procure important theatrical roles for them. His targets, pursuant to their accounts, often felt weak due to their age and insecurities about their sexuality or social standing; Lignadis took advantage of those vulnerabilities and made them believe they were the center of his world.
One of these allegations was made by a 23-year-old man who spoke out about being raped by Lignadis when he was just fifteen. He described being lured backstage by Lignadis after watching a show and how he opened up to Lignadis about how he found solace in the theatre after suffering from abuse. He described Lignadis as “stabbing [him] with his eyes” as Lignadis is accused of coercing the young teen into sexual behaviors through false promises.
“That man had entangled me in a fake net of protection and held me hostage for years until recently,” says Greek born non-binary supermodel, Tzef Montana, in a recent interview about Lignadis. “I feel that he took advantage of the difficult puberty I went through by using the fear and insecurity I had … about my sexuality.” Like Montana, the alleged young victims would fall under Lignadis’ spell and were thus unable to resist him physically or psychologically. Following his predatory sexual advances, they claimed that Lignadis would discard them, leaving their souls and bodies shattered. Tzef Montana, described Lignadis as “a collector of souls,” maintaining that Lignadis “ kidnapped [their] soul.”
If Lignadis is found guilty, the National Theatre of Greece faces an important question: Should the Theatre continue to show performances Lignadis has directed? Undoubtedly, directing Ancient Greek work is a delicate process that takes very precise movements and therefore necessitates experienced professionals to produce. In addition to artistic talent, deep knowledge of Ancient Greek language, philosophy, theology and history is required to translate properly and present the plays within a modern lens so that they can remain timeless. As Lignadis is critically acclaimed for his ability to direct Ancient Greek works, some therefore argue that his work may continue to be presented, while society can still hold him accountable for his actions if convicted. While there may be instances in which art and the artist can be separated without indirectly endorsing the creator, this case would not be one of them.
There is an essential difference when art is displayed publicly rather than privately. If the question were, would any of you hang a Caravaggio in your living room, the answer for some of you might be yes. You may decide you want a painting of Caravaggio in your own house because you like his work, even though the man was a murderer. However, this painting would remain in a private place and would be viewed only by yourself and your guests. In the case of Lignadis, if proven guilty, it would not be a question of whether we could casually appreciate his art; rather it would be an issue about public ethics and morality. If Lignadis’ work were shown by the National Theatre of Greece, it would ultimately be presented on a national scale and would be accessible to the public, including his alleged victims, who would be effectively given the message that the country is willing to second their suffering to celebrate their accused rapist’s artistic merit.
As for the Ancient Greek works in question, their core purpose would be defeated. Ancient Greek plays were meant to teach lessons about morality. How can those lessons have substance if they are presented as celebrated works of a criminal? There have been and will be other talented directors. If the accusations are true, putting on Lignadis’ productions would be the ultimate irony and hypocrisy. Those who chose to celebrate his work would validate a serial rapist of bodies and souls. They would be acting directly against the ultimate takeaway and very root of the MeToo movement. The victims’ bravery to come forward and their stories are and will always be more important than the protection of their attacker, no matter his or her wealth, status, or accomplishments. To quote Greek actor, Leonidas Kalfogiannis, in a recent interview about the MeToo movement: “The time has come for [the perpetrators] to feel some of the fear which they tried to instill in all of us who happened to be in their path. The time has come for them, who every day wake up and go to sleep (if they sleep) with the fear in case their names are heard, to isolate themselves in their homes, and to feel ashamed to look at anybody in the eyes. It is a great victory.”
ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΗΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
Ως κόρη μεταναστών στη Νέα Υόρκη, χρειάστηκε συχνά να παλέψω με προσωπικές πεποιθήσεις που λειτουργούσαν περιοριστικά σχετικά με τις ευκαιρίες στη ζωή, την αντίληψη που είχα για τον εαυτό μου, αλλά και για τον κόσμο γύρω μου.
Μεγαλώνοντας, πάλευα να κατακτήσω «μια θέση στο τραπέζι». Αυτές οι πρώτες αντιλήψεις αλλά και εμπειρίες προγραμμάτισαν το υποσυνείδητό μου έτσι ώστε να νιώθω ότι οι άλλοι δεν με επιλέγουν, δεν με εκτιμούν, ακόμη και ότι δεν με αποδέχονται.
Άραγε, πόσο εύκολο είναι να καταφέρει ο άνθρωπος να κυριαρχήσει στα συναισθήματα που γεννά η σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής ζωής και να τροφοδοτήσει τη συνείδησή του μόνο με θετικά ερεθίσματα; Σε αυτό επενεργούν τόσο το συνειδητό όσο και το υποσυνείδητο, με το δεύτερο να ασκεί πολύ μεγάλη επιρροή στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος τον κόσμο.
Έλεγχος της Σκέψης: η Απόλυτη Ελευθερία
Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε σε καθεστώς απόλυτης υποκρισίας, έχοντας να διαχειριστούμε μια μεγάλη αντίφαση. Λέμε στα παιδιά μας να κάνουν όνειρα, όμως στη συνέχεια περιορίζουμε τη διεύρυνση και την έκφραση των επιθυμιών τους στην εφηβεία, θυσιάζοντας τη μελλοντική τους αυτοπραγμάτωση.
Άραγε γιατί εκπαιδευτήκαμε να αποδεχόμαστε οτιδήποτε λιγότερο από την ευτυχία; Γιατί μας συμβούλευσαν να σβήσουμε τις φωτιές που κάποτε έκαιγαν μέσα μας; Γιατί επιτρέπουμε στις συνθήκες να μας εμποδίζουν από το να εκπληρώνουμε τις φιλοδοξίες μας;
Οικογένεια, φίλοι, συνθήκες ζωής «φυτεύουν» τους σπόρους που ριζώνουν ως συστήματα πεποιθήσεων, επηρεάζοντας την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
Πολλοί δεχτήκαμε να πιστέψουμε ότι «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Δεχτήκαμε ως απόλυτα ορθή την άποψη ότι αυτά που μέλλει να συμβούν είναι προδιαγεγραμμένα. Τι θα κάναμε όμως αν μας έλεγαν ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να καθορίσουμε το πεπρωμένο μας; Ότι, χειραγωγώντας το μυαλό μας, μπορούμε να απελευθερωθούμε;
Πώς θα ζούσαμε τη ζωή μας τότε; Τι θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας να λαχταρήσει ή, ακόμα καλύτερα, να επιλέξει;
Συνειδητή Σκέψη
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθούμε στη σημασία της προοπτικής. Ως παιδιά, η σκέψη μας διαμορφώνεται από τον περίγυρό μας. Οικογένεια, φίλοι, συνθήκες ζωής «φυτεύουν» τους σπόρους που ριζώνουν ως συστήματα πεποιθήσεων, επηρεάζοντας την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
Η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι, στη συνέχεια, η φυσική προέκταση αυτού του συστήματος πεποιθήσεων. Ωστόσο, υιοθετώντας μια διαφορετική νοοτροπία, μπορούμε και να την επηρεάσουμε. Αφού πρώτα καταλάβουμε πώς αλληλεπιδρά το συνειδητό με το υποσυνείδητό μας.
Η συνειδητή σκέψη είναι η πραγματικότητα που αναγνωρίζουμε, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεων τον κόσμο γύρω μας. Αν επικεντρωθούμε στο εχθρικό περιβάλλον ή στις δυσάρεστες εμπειρίες, η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από αρνητισμό και απαισιοδοξία. Αντίθετα, όταν εστιάζουμε στις θετικές προοπτικές, αποδεχόμαστε και προσελκύουμε θετικές εμπειρίες, σχέσεις και ευκαιρίες.
Χρειάζεται, λοιπόν, να εκπαιδεύσουμε τη συνειδητή σκέψη ώστε να κάνει τις επιθυμητές σκέψεις. Μαθαίνοντας να ελέγχουμε τις συνειδητές σκέψεις, μετατρέπουμε τη θετική σκέψη σε πραγματικότητα.
Ελέγχοντας το «Software»
Δεν μπορούμε, όμως, το ίδιο εύκολα να ελέγξουμε και την υποσυνείδητη σκέψη. Σκεφτείτε τη ως ένα λογισμικό που έχει προγραμματιστεί σύμφωνα με τις υποθέσεις, τις πεποιθήσεις και τις σκέψεις που συλλέχθηκαν και διαμορφώθηκαν από τον συνειδητό μας εαυτό.
Ο έλεγχος των σκέψεων και των συναισθημάτων μας είναι το εργαλείο με το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε την ελευθερία.
Η υποσυνείδητη σκέψη αποδέχεται ως σωστό αυτό που πιστεύει η συνείδησή μας. Όταν επί χρόνια υιοθετούμε μια συγκεκριμένη στάση απέναντι σε ένα ζήτημα που προκύπτει στην καθημερινότητά μας, το υποσυνείδητό μας είναι προγραμματισμένο να δέχεται και να περιμένει τις σκέψεις που πλαισιώνουν συνήθως αυτή τη στάση.
Όλα πηγάζουν από τη συνείδηση και την αντίληψή μας, όμως είναι το υποσυνείδητο που τελικά κρύβει το «μυστικό» της δημιουργίας. Οι σκέψεις δημιουργούν τις πεποιθήσεις μας. Οι πεποιθήσεις γεννούν συναισθήματα, επηρεάζοντας το υποσυνείδητό μας. Πρέπει να μάθουμε πώς να ζούμε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, σε απόλυτη σύνδεση δηλαδή με τις επιθυμίες μας. Ο έλεγχος της πραγματικότητας ξεκινάει, λοιπόν, με τον έλεγχο των σκέψεών μας.
Εκπαιδεύοντας τον συνειδητό νου, μπορούμε να «επαναπρογραμματίσουμε» το υποσυνείδητό μας. Η δύναμη των ιδεών, η δύναμη της φαντασίας και η δύναμη του συναισθήματος είναι αυτά που εμείς, οι άνθρωποι, μπορούμε να ελέγξουμε. Και ο έλεγχος των σκέψεων και των συναισθημάτων μας είναι το εργαλείο με το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε την ελευθερία.
Νέα Συστήματα Πεποιθήσεων
Για να αντιληφθούμε και να αξιοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας από την «επιστήμη των θαυμάτων» που είναι ο έλεγχος της σκέψης μας, πρέπει να «επαναπρογραμματίσουμε» το υποσυνείδητό μας, εγκαθιστώντας νέα συστήματα πεποιθήσεων.
Όμως, πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στο υποσυνείδητό μας το οποίο, σε αντίθεση με το συνειδητό, δεν μπορεί να «δεχτεί οδηγίες» με άμεσο τρόπο; Αντίθετα, είναι οι συνειδητές σκέψεις εκείνες που διεισδύουν στις υποσυνείδητες πεποιθήσεις μας, διαμορφώνοντας την καθημερινή προοπτική μας.
Όσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αναλωθεί στις αρνητικές σκέψεις, που συχνά προκαλούν κρίσεις άγχους ή απελπισίας, άλλο τόσο μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να «αγκαλιάσει» τη θετική έκβαση των πραγμάτων.
Μέθοδοι και Πρακτικές
Μπορούμε να αποκτήσουμε «πρόσβαση» στο υποσυνείδητό μας μέσω κατάλληλων μεθόδων και πρακτικών. Στη διάρκεια του ύπνου, για παράδειγμα, το υποσυνείδητο συλλέγει και αναθεωρεί τις συνειδητές εμπειρίες μας, δημιουργώντας εντυπώσεις και λαμβάνοντας οδηγίες σαν πρόθυμος μαθητής.
Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας να καθορίζουμε την επιθυμητή συναισθηματική και ψυχική μας κατάσταση και να οραματιζόμαστε τις φιλοδοξίες μας προτού κοιμηθούμε. Να πηγαίνουμε για ύπνο νιώθοντας ικανοποιημένοι και πλήρεις, ενδυόμενοι τη μορφή του επιθυμητού εαυτού μας.
Όταν πιστέψουμε ότι είμαστε και μπορούμε να πετύχουμε ό,τι θέλουμε, αυτό, η νέα νοοτροπία που υιοθετούμε, μπορεί να μας οδηγήσει σε μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού μας, ικανού να διαμορφώσει δυνατότητες διεξόδου και ευημερίας στη ζωή μας. Άλλοι τρόποι για να εισέλθουμε στην υποσυνείδητη σφαίρα είναι μέσω προσευχής ή διαλογισμού.
Τέλος, είναι σημαντικό να εξασκούμε την αποστασιοποίηση. Όχι από την επιθυμητή μας ύπαρξη, αλλά από τους φόβους και τα εμπόδια που συχνά οφείλονται στους περιορισμούς που θέτει η σκέψη μας. Είναι σημαντικό να έχουμε πίστη στον εαυτό μας και στις ικανότητές του, οι οποίες είναι απεριόριστες και ανάλογες με τη δουλειά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε σε ό,τι αφορά τις νοοτροπίες και την αυτοπεποίθηση που με προσπάθεια χτίζουμε.
Η Επίγνωση Είναι το Παν
Μιλώντας μέσα από τη δική μου εμπειρία, όσο περισσότερο εξασκούμαι στο να κάνω «rewire» στον δικό μου προγραμματισμό τόσο πιο σίγουρη νιώθω με τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω ουσιαστική επιβεβαίωση πέρα από τον εαυτό μου.
Με τη σειρά τους, οι άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να μου φέρονται επίσης διαφορετικά – καλύτερα, με καλοσύνη, αγάπη και σεβασμό, τη μεταχείριση που άξιζε πια να λαμβάνω.
Όταν αλλάζουμε τη σκέψη, υποσυνείδητα αλλάζουμε και την οπτική, την αντίληψη και τις ασυνείδητες συμπεριφορές μας, οι οποίες σταδιακά γίνονται ορατές και στους γύρω μας. Κάποιος που ξέρει ότι είναι άξιος της αγάπης, επειδή την προσφέρει στον εαυτό του και στους άλλους, λαμβάνει και ο ίδιος άνευ όρων αγάπη, γιατί είναι το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του να δεχτεί.
Πρώτα ανακάλυψα τις υποσυνείδητες διαδρομές μου, με βάση τις εμπειρίες μου, και άρχισα να αναπλάθω το αντίθετό τους στο μυαλό μου.
Αυτός ο τρόπος θέασης των πραγμάτων μπορεί να επηρεάσει ακόμα και παγιωμένες σχέσεις. Δοκιμάστε να αλλάξετε την οπτική σας απέναντι σε άτομα με τα οποία έχετε συγκρουσιακή σχέση. Χάρη στις νέες, επιθυμητές, συνειδητές σκέψεις σας, θα αντιδράσετε διαφορετικά.
Το άτομο στο οποίο απευθύνεστε αφενός θα αγκαλιάσει τη νέα αίσθηση του μέτρου και την εσωτερική αυτοπεποίθησή σας και αφετέρου θα εκτιμήσει –υποσυνείδητα– τη συνειδητή, επιθυμητή προσέγγισή σας απέναντί του.
Όταν αποδέχτηκα την έννοια «επιθυμητή κατάσταση ύπαρξης», ένιωσα να απελευθερώνομαι από πολλαπλά κοινωνικά δεσμά. Πρώτα ανακάλυψα τις υποσυνείδητες διαδρομές μου, με βάση τις εμπειρίες μου, και άρχισα να αναπλάθω το αντίθετό τους στο μυαλό μου. Για παράδειγμα, αντί να νιώθω αποκλεισμένη από κάτι, φρόντιζα να συμπεριληφθώ και να αισθανθώ πολύτιμη.
Κάτι άλλο που συνειδητοποίησα ήταν ότι ζητούσα «συγγνώμη» για περιττά πράγματα σε βαθμό υπερβολικό. Είτε το αναγνώριζα είτε όχι, με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά μετατόπιζα τον εαυτό μου αυτομάτως στην κατάσταση του θύματος και ταυτόχρονα έδινα δύναμη στους άλλους.
Στην πορεία, έμαθα ότι η υποστήριξη, η εκτίμηση, η ευγνωμοσύνη ή η κατανόηση είναι όψεις μιας πιο ουσιαστικής και παραδεδεγμένης προσέγγισης – που λαμβάνει ευρεία ανταπόκριση χωρίς να χρειάζεται να τοποθετούμε, έστω υποσυνείδητα, τους ανθρώπους γύρω μας σε βάθρο.
***
Ελευθερία είναι η ικανότητα να επιλέγουμε τις σκέψεις που θέλουμε να κάνουμε, τα όνειρα που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε και τα συναισθήματα που θέλουμε να αγκαλιάσουμε. Όλοι έχουμε την ικανότητα να στρέψουμε τις συνθήκες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε προς όφελός μας.
Έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε το πεπρωμένο μας. Η ζωή μας θα αποκτήσει θετική προοπτική όταν εμείς, επενδύοντας στη θετική σκέψη, στην αισιόδοξη οπτική και στην αρμονία με τις επιθυμίες μας, κάνουμε κοινωνό αυτής της νέας εσωτερικής πραγματικότητας και τον έξω κόσμο. Μόλις ανακαλύψουμε την αξία μας και ξαναγράψουμε την ιστορία μας, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει αυτό που είμαστε και να ακυρώσει αυτό που μπορούμε να πετύχουμε.